نمی‌دونم چه فازی مد شده که ملت دارند عکس می‌گیرند دو تا انگشت رو می‌گیرند بالا و "وی" نشون می‌دن یا شست مبارک رو می‌گیرن بالا بی لایک می‌دن. قبلا این وی نشون دادن کاکرد پیروزی داشت. مثلا طرف می‌رفت بالای قله‌ی اورست و یک سوم گروهش رو تو این راه از دست‌ ‌می‌داد و وقتی با مشقت می‌رسید اون بالا دو تا انگشت رو فاتحانه می‌گرفت بالا به سمت دوربین. یا طرف بعد از کلی کتک و شکنجه روز دادگاه بعد از این‌که به اعدام محکوم می‌شد سرافراز و پیروز به سمت دوربین وی نشون می‌داد. که یعنی پرواز را به خاطر بسپار٬ پرنده مردنیست. الان می‌بینی طرف لش روی یه راحتی زپرتی با زیرشلواری و آبجو تو دست تو یه حالت مست و ملنگ چنان رو به دوربین انگشت‌ها رو اورده بالا و حالش ردیفه که نادر موقع فتح هند یا اسکندر موقع آتیش کشیدن تخت جمشید یا چنگیزخان موقع فتح خوارزم یا هیتلر موقع ورود ارتش نازی به پاریس اینطوری احساس ظفرمندی نکرده بود. ما والله دیگه خیلی وقته حتی موقع نگاه کردن تو آیینه دست‌شویی که حضور خلوت انس است و خودمونیم و خودمون و جایگاه اصلی ژست و فیگوره جرات نمی‌کنیم فاز برد ورداریم واسه همینه بدجوری رشک می‌ورزیم به این دسته از دوستان. یه خدا قوتی عرض می‌کنیم خدمتشون و اینا اگر که برنده هم نباشند٬ پیروزند٬ خسته نباشند