امریکایی ها بزرگش رو دوست دارند

از روزی که رسیدم اینجا حس می کنم همه چیز به طرز اغراق شده ای بزرگ هست. ساندویچ های بزرگ. پیتزاهای بزرگ. لیوان های نوشابه سوپر بزرگ. ماشینهای بزرگ. همه چیز به طرز اغراق آمیزی بزرگ شده است. البته اینقدری که در این مدت اینجا آدم چاق و سوپرچاق دیده ام هیچ جای دیگه ای از دنیا ندیدم. نمی دونم آدمای چاق باعث شدند که علاقه ی عمومی به سمت چیزهای بزرگ پیش بره یا اینکه علاقه ی عمومی به بزرگی باعث شده که آدمها به سمت چاق شدن پیش برن. آمریکا کشوریست با مردم چاق و دستشویی های تمیز

اون که رفته

نه بحث دلتنگی هست، نه بخث عرق وطن. امریکا برای من چیزی فراتر از ایران که ندارد، هیچ، هزار و یک چیز کمتر دارد. ما راستش اول شوخی شوخی اپلای کردیم و پذیرش گرفتیم و ویزا گرفتیم و چمدانمان را بستیم و راهی امریکا شدیم. الان نشستیم جدی جدی فکر می کنیم به قول آقا "که چه بشود؟" ... آسمان اینجا شاید رنگی تر باشد، درخت ها سبز تر باشند... دایره حیوانات به گربه و کلاغ محدود نشوند و شما سنجاب و بعضی جاها آهو و روباه و چند نوع جک و جونور دیگر ببینید... اما در نهایت "که چه بشود؟" ... مادرت کنارت حریم سلطان می بیند؟ پدرت در عصر سرعت و ارتباطات و اینترنت تلتکست می خواند؟ حالا گیریم تویوتا 2014 را با ماهی 200 دلار لیس کردی، البته که دنیا جای بهتری خواهد بود، اما چقدر؟ اینترنت 50 مگ پرسرعت بدون فیلتر گرفتیم که از فوتبالی ترین بازی های ایران را دنبال کنیم؟ بزرگترین خیانت حکومت به مردم همین فیلتر اینترنت هست. ملت در آرزوی اینترنت پرسرعت بدون فیلتر هستند بدون اینکه دقیقا بدانند این اینترنت پرسرعت بدون فیلتر به چه دردشان می خورد. خلاصه اینکه امریکا، ننگ به نیرنگ تو، نه تنها به نیرنگ تو بلکه به نیرنگ همه تان و همه شان