جنون در بعد از ظهر

قراره برم خانوم "ف" رو ببینم . از اون دخترهایی بود که هیچ وقت نشده بود رابطمون جدی بشه ، فوق العاده خوشتیپ و خوش قیافه .از دوران دبیرستان می شناختمش.خیلی مودب و با وقار هست. زنگ زده بهم که مهراز بعدازظهر وقت داری همدیگه رو ببینیم . هیچ پسری نیست که این رو بشنوه و بگه نه وقت ندارم . می دونم که کلی کار دارم اما مگه میشه این موقعیت به این خوبی رو از دست داد ؟؟ کارهام سریع راست و ریس می کنم و یعنی نمی دونم دقیقا چه کاری دارم و چه جوری اما می دونم که همش رو راست و ریس می کنم و نزدیک های ساعت 2 بعد از ظهره که می رسم حوالی مترو میرداماد و موبایلم زنگ می خوره. نوشته می شه "خانوم عسکری" نمی دونم چرا نوشته خانوم عسکری اما می دونم که خانوم "ف" هست ،جواب میدم ، می بینه میگه من رسیدم ، میگه باشه چند دقیقه دیگه اونجام . سوییچ ماشین دستمه اما هر چی فکر می کنم یادم نمیاد کجا پارکش کردم. این ور خیابون ، اون ورش ، نمی دونم . هر چی سعی می کنم تمرکز کنم چیزی یادم نمیاد ... اه ، لعنتی خدایا همین جاها باید باشه ، چرا نیست؟ اصلا این سوییچ   چرا دست منه؟ مگه خواهرم خودش ماشینش رو نمی خواست امروز؟؟ وای امروز؟؟؟ کم کم یک چیزایی داره دستگیرم می شه .... آآآآره بگو چرا پیدا نمیکنم این ماشین لعنتیو...باید همین جا می بود اما ماشین رو تو .. وای آره ... تو خواب لعنتی جا به جا کرده بودم!!! وای این هم یعنی خواب بود؟؟؟ اه لعنتی ، یک لگد محکم می زنم به در 206 ای که یک کمی بالاتر از مترو پارکه ، جوری می زنم که درش کاملا قر می شه ، چه حس خوبیه  دلم خنک شد..کاش می تونستم شیشه همه ماشین ها رو بیارم پایین!!! خیلی خب باشه باشه ، تو خوابه؟ درست؟ ولی خانوم "ف" منتظره ، مهم نیست که من خوابم ، بدم نمیاد حتی تو خواب هم که شده یک سری بهش بزنم ، آدم که همیشه خواب نمی بینه که خانوم "ف" بخواد آدم رو ببینه . اتفاقا بهتر که خوابه ، دستم باز تره ، شاید اصلا به زور اسلحه هم شده مجبورش کنم وسط خیابون واسم استریپ تیز بزنه . اسلحه از کجا میارم؟ هه من تمرکزم بالاست ، دستم رو می برم تو جیبم و بعد از کمی تمرکز یک اسلحه در میارم، به همین راحتی ... تو فکر اینم که خب پس بیخیال ماشین ، سریع خودم رو میخوام برسونم اونجا و جالب اینه که همه این ها خیلی سریع اتفاق می افته ، کم کم می فهمی زمان چطوری مفهوم خودش رو از دست می ده... همه چی خط خطی می شه ، هول می شم همه زورم رو میزنم که محیط رو از دست ندم اما صدای مامانم که برای ناهار داره من رو صدا میکنه . لعنت ، همه چی خراب شد ... یه جورایی حالم گرفته شده ، می خواستم ببینم اخرش چی میشه ، اه ، ناهار رو می خورم...زیاد هم می خورم .  هم خیلی خوشمزه هست و هم فکر میکنم که اگه زیاد بخورم خواب آلوده تر می شم . با خودم فکر می کنم وقتی ماشین رو تو خواب قبلی یه جایی پارک کردم و تو خواب بعدی پیدا نمی کنم چرا نشه تو خواب بعدی ادامه خواب قبلی ام رو نبینم ؟؟ بار ها تا حالا این اتفاق افتاده ، یک لحظه از خواب بیدار شدم و دوباره به خواب رفتم و ادامه خواب قبلی رو دیدم ، بار ها هم شده که بدون اینکه از خواب بیدار شم چند تا خواب مختلف دیدم . اما این خواب این دفعه خیلی شفاف بود ، باحال بود و موضوع باحالی هم داشت ، “full HD”    بود . دوباره میرم زیر پتو ، اه خوابم نمی بره ، تمرکز می کنم رو خواب این همه کار ها رو خراب می کنه ، خوابم به کل می پره ، تو همین کلافگی ناشی از پریدن خواب هستم که شروع می مکنم به حساب کردن معدل این ترم ، تو حساب کتاب ها هستم که حس می کنم چشمام داره سنگین میشه . یه باد خفنی حس می کنم . از این ها که زوزه می کشه و بچه که بودم زوزش وقتی تو درخت های حیاط می پیچید پتو رو تا گوش می کشیدم رو سرم . خودم رو تو یه دشت وسیع می بینم در حالی که عصای موسی به دستمه و تا چشم کار می کنه از هر طرف دشت هست و دشت هست و دشت و دم دمای غروب ، کلی می خوره تو ذوقم ، داد می زنم نه من الان باید ایستگاه متروی میرداماد باشم ، هر چی تمرکز می کنم که فضا رو تغییر بدم نمیشه که نمیشه . چوب دستی رو پرت می کنم یک طرف و رو زمین می شینم و منتظر می مونم تا بیدار شم . زل می زنم به آسمون و چشمام رو می بندم و سعی می کنم به خواب برم...

بیدار که می شم می بینم یک مسج دارم از خانوم "ف". مو به تنم سیخ می شه ...نمی دونم ادامه خوابی هستم که تو دشت داشتم می دیدم یا از اون بیرون اومدم . با خودم فکر می کنم کاش فهمیده بودم فلسفه اونی که خودشون رو نیشگون می گیرن چی بوده؟ آخه من تو خواب هم که خودم رو نیشگون می گیرم دردم میاد . مسج رو باز می کنم می بینم یه دونه از این جمله روانشاسی های دل خوشکنک نوشته  " اسکاول شین"ی نوشته که حالم ازشون به هم می خوره . دیگه مطمئن میشم که بیدارم و تو جهانی به همین مزخرفی و مسخرگی هستم.