دخترانی از نوع به هر سو بنگرم اونجا تو بینم

توی مترو یه دخترِ کنارم نشسته و زیر چشمی طبق عادت و با تکنیک منحصر به فرد "اسکیم اند اسکن" آزمون‌های ریدینگ تافل مشغول براندازی می‌شم و در کسری از ثانیه هیزی‌مون رو به سرانجام می‌رسونم. طوری که احتمالا اگه به لطف ورزش‌ها و نرمش‌ها و چربش‌ها و خیسش‌ها و سفتش‌های قهرمانانه، تحریم سیستم بانکی برداشته شده بود و می‌تونستیم پول مامور گینس رو بدیم رکورد جدید هیزی بر متر مربع رو به اسمم ثبت می‌کرد ولی تا سرم رو می‌چرخونم می‌بینم دختری که تا دو دقیقه پیش کنارم بود الان کنار در واستاده. چشمام رو می‌مالونم و ‌می‌بینم الان رو‌به‌روم واستاده. یهو مثل فیلم ماتریکس که از یک نفر کلی آدم تکثیر می‌شه هر وری رو که نگاه می‌کنم اون دختر رو می‌بینم. اول فکر می‌کنم نکنه "به هرسو بنگرم اونجا تو بینم" شده باشم ولی زود می‌فهمم که نه بابا، از این خبرا نیست. اینا توهم نیستند، واقعی‌اند.

این دخترِ رو من قبلا هم دیده بودم. پری‌شب تو سینما،ولی قبل ترش هم دیده بودم.آها همسایه خواهرم اینا، ولی قبلش هم توی دانشکده فنی یه دسته پراکنده شش تایی‌ش بود که هر کدوم هم از قضا توی یه دانشکده درس می‌خوند. اما بازم قبل تر دیده بودم،توی بازار تجریش یه دسته پنجاه تاییش رو دیده بودم،آره، توی دریاکنار هم یه دسته‌ی دویست پنجاه‌تاییشون بود . نمی‌دونم این دخترها که می‌بینم یه دونه‌اند یا چندتان. دماغشون رو دکتر رسولی-یا یکی مث اون- عمل کرده. گونه‌هاشون رو دکتر رضایی-یا یکی مث اون- ابروهاشون رو مریم جون هشتی گرفته و موهاشون رو ناهید جون مش کرده. مانتوهاشون، کیفاشون، کفشاشون، جیناشون، خورجیناشون...چقد اینا شبیه همن؟ الان می‌فهمم که چرا این دسته از دخترا اصرار دارند کفشی که می‌خرن تک باشه، کیفی که می‌خرن تک باشه، شاید تنها راه شناسایی‌شون نشونه‌گذاری باشه.ولی هرچی که هست من که اصلا نمی‌تونم از هم تشخیص‌شون بدم.شاید هم یکی باشند. یکی اند؟ نمی‌دونم

خاطره‌بازی با مجله یا چطور حمید استیلی هو شد

تو کامپیوترم کلی فولدر دارم به اسم های "فلش 1" "فلش 2" ... و "دسکتاپ 1" "دسکتاپ 2" و ... هر بار که حوصله ندارم فایل‌هایم را مرتب کنم پوشه ای باز می کنم و همه را توی آن می‌ریزم تا سر وقت به آن‌ها رسیدگی کنم.در کار مفید تنه به تنه حسن کچل و در وقت آزاد تنه به تنه به تنه‌ی باراک اوباما می‌زنم.خلاصه ژنتیک است دیگر، این مادرِ من هم عادتِ جعبه جدید باز کردن و وسایل من را تویش چپاندن و یک گوشه ای به امان خدا رها کردن را دارد، با این تفاوت که کمی باسلیقه تر، کتاب‌ها یک‌جا، دفترها یک‌جا  و با این جعبه‌ی آخری که باز کردم مجله‌ها را یک‌جا سامان‌دهی کرده

.

در این واکاوی‌های اخیر جعبه‌ای پیدا کردم مملو از مجله‌هایی از سال‌های 86 و 87 و 88. آن زمان‌هایی که برخلاف الان حاضر بودم پول یک ساندویچ را پای یک مجله بدهم. مثل خوره افتاده‌ام روی این مجله‌ها و دارم کیف می‌کنم.شهروندامروز، ایران‌دخت، دنیای تصویر، چلچراغ و یک سری دیگر. این‌که پا را می‌اندازم روی پا و تحلیل‌های فلان کارشناس را از اوضاع عراق می‌خوانم و پیش‌بینی‌هایش را با پوزخند همراهی می‌کنم. غرهایی که اصلاح طلبان به موسوی می‌زدند و از شل کن سفت‌کن‌هایش به شدت شاکی‌اند.از این‌که بیست سال است کنار زمین روپایی میزند و الان که فرصت بازی بهش رسیده است باز هم روپایی زدن کنار زمین را ترجیح می‌دهد و نه می‌گوید که می‌آید و نه می‌گوید نمی‌آید و خلاصه همه را حسابی کلافه کرده.-راستی موسوی آن زمان چقدر شبیه روحانی الان است، این‌که تا آخرهایش هم دم از اصلاح‌طلبی نمی‌زد و در عین حال حمایت خاتمی و هاشمی را جلب کرده بود- مصاحبه علیرضای افتخاری در سال 86 و قولی که به همه می‌دهد که جای‌گاه واقعی خودش را هر چه زودتر پیدا کند. کاهانی تازه شروع به ساخت فیلم‌های خوبش کرده و منتقد پیش‌بینی پدیده‌ای در سینمای ایران می‌کند. قبل از بازی رفت ایران کره در آزادی، عکس جواد نکونام و پارک را زده و زیرش بزرگ تیتر زده‌اند امیدهای اول دو تیم. بازی یک یک شد، گل ایران را جوادنکونام زد، گل کره را روی دفع ناقص رحمتی پارک وارد دروازه ایران کرد. بعدترها جدال عادل فردوسی‌پور و آن نماینده مجلس و متهم شدن فردوسی‌پور به اخلال در فوتبال ایران با این برنامه نودی که راه انداخته است توسط آن نماینده مجلس. مرور آن روزها لذت‌بخش است مخصوصا برای منِ ایرانی که خاطره‌بازی توی خون‌مان است. این‌که مطبوعاتی‌های ایران تا چه حد نجیب هستند و تا کسی پا روی دم که سهل است، دست روی خرخره‌شان نگذارد مماشات می‌کنند و دادشان در نمی‌آید. این‌که پیش‌بینی‌ها تا چه حد درست از آب درآمده، رویکردها تا چه حد عوض شده است و چقدر جالب که انگار در ایران هر چند سال یک‌بار یک اتفاق دوباره تکرار می‌شود.

 

از همه این‌ها بگذریم گل این خاطره‌بازی‌ها به دوران افشین امپراطور (قطبی) در پرسپولیس می‌رسد. جایی که حمید استیلی مدعی بود که قطبی را او به تیم آورده است و بابت این‌کار خودش را سرزنش می‌کرد. این‌که پرسپولیس را برای سبک 4-4-2 بسته است و قطبی با سیستم 4-2-3-1 تیم را کشته است. بادامکی و آقایی و خلیلی و کعبی را کشته است. نیکبخت را به اشتباه نیمکت‌نشین کرده و شیث یکی از آینده‌دارترین دفاع‌های ایران است که به خاطر رفتار قطبی با او مشکل خورده است. نتیجه این شد که پرسپولیس آن سال با وجود کسر 6 امتیاز آن قهرمانی دراماتیک را به دست آورد. بادامکی و نیکبخت و آقایی و کعبی بهترین سال‌های فوتبال‌شان را تجربه کردند و خلیلی بدون این‌که حتی یک پنالتی بزند آقای گل شد.سال بعد قطبی از پرسپولیس رفت و خبری از هیچ‌کدام این بازیکنان نشد. دو فصل بعد حتی هیچ‌کدام این بازیکنان شبح خود نیز نبودند و خبرهای‌شان برای کسی دیگر جذاب نبود. همه‌ی این‌ها نشانه‌ی آن بود که گل زدن در برابر امریکا هم هرچند شما را به یکی از محبوب‌ترین بازیکنان ایران تبدیل کند ابدا تاثیری بر هوش و ذکاوت شما نخواهد داشت. عکسی در یکی از مجلات است از حضور استیلی در حمایت از کاندیدای مردمی، محمود احمدی‌نژاد. فیلمش را حتما دیده‌اید، آن‌جا که فرزاد جمشیدی مجری پای ثابت سابق سفره‌های سحری که این روزها در روزنامه‌ها به "ف.ج" معروف شده است از ته حنجره نام استیلی و احمدی‌نژاد را فریاد می‌زند و از مردم می‌خواهد دست بزنند. سال‌ها بعد که استیلی با تجربه‌ی بیش‌تر بالاخره به آرزوی دوران دیر خود رسید، تنها یک نیم‌فصل فرصت یافت تا سیاه‌ترین دوران تاریخ پرسپولیس را رقم بزند. فصلی که تنها هشتاد دقیقه کافی بود تا تماشاگران خودی، نبود نبوغ و هوشش را با یک اسم به او یادآوری کنند : "علی دایی"

هواپیمای لوس دوست‌داشتنی اون

یکی از دخترای فامیلمون جدیدا ازدواج کرده، هر روز یک عکس جدید از خودش و شوهرش توی فیس‌بوک آپ‌لود می‌کنه، توی جنگل، کنار دریا، روی شترها توی بیابون، به صورت ضربدری سرها بیرون از پشت درخت‌ها، همه‌ش با خودم می‌گم این دیگه آخرین حالت ممکنه، این دیگه آخرین حالت ممکنه، اما فردا باز در کمال تعجب می‌بینم یه پوزیشن جدید از خودش در کردن، این آخری که دیگه خیلی خدا بود،تصور کنید پسری دراز کشیده رو زمین و پاهاش رو گذاشته رو شیکم دختره و دختره رو برده تو آسمون، دختره هم دستاش رو از هم باز کرده و ادای هواپیمای در حال پرواز رو داره درمیاره، به این تصورتون نگاه‌های مستقیم رو به دوربین و خنده پسر و هواپیمای خرس گنده ملوسش رو هم اضافه کنید. شاید حرفه‌ای ترین تصویر لوس دنیا نباشه اما مسلما توی دسته‌ی بهترین تصاویر آماتوری لوس دنیا قرار می‌گیره