اندر مسائل یا چه دیدیم چه شنیدیم

دیشب قرار بود با یک سری از دوستان دور هم جمع شیم و یک شامی بخوریم و من دقیقا نمی دونستم کجا باید بریم فقط می دونستم که احیانا طرف شرق تهران قراره بریم. خلاصه رفتم دنبال محسن وفهمیدم بوف هفت حوض باید بریم. بماند که چقدر تو ترافیک موندیم و البته چند تا میون بر زدم و رسوندیم خودمون رو به هفت حوض. دور میدون داشتم پارک می کردم ( البته بنده نمی دونم چرا با این پارک کردن مشکل دارم ) که یهو یک ماشینی جلو ما پارک کرد و گیر کردیم و در فکر کف چگونه برهیم که دیدم بععععله دو تا دختر ترگل ورگل داشتند از جلو ماشین رد می شدند و همچین ما رو نگاه می کردند و نیشخند (بخونید پوزخند) می زدند که نگو و بنده از ترس ضایع شدن جلو این دو دختر عزیز و محترم که الان دیگه کنار ماشین ایستاده بودند و هی تند تند بر میگشتند و با همان پوزخند نیشخند کذایی نگاه می کردند و بنده در دلم میگفتم ای تف به این شانس که ما یک بار گیر کردیم هاا حالا خدا باید دو جفت چشم هم بندازه کنار مادقت و توان و مهارتم رو جمع کردم همچین رفتم تو جای پارک که بچه تو رحم مادر این طوری جا نمی گیره. خلاصه تا بیام پیاده شم دیدم یک آردی اومده و کنار ماشین ما ترمز کرده و گفت بچه ها و این بچه ها رو طوری گفت که من فکر کردم داره با آشنا هاش صحبت می کنه تا پیاده شم و در رو ببندم فهمیدم آردی تازه وارد داره با همون دو تا دختره صحبت می کنه و تا من بیام به محسن آمار بدم که اینا رو نگاه کن دو تا دختره سوار ماشین شده بودند و دهن محسن باز مونده بود و تازه فهمیدم چرا هر چی میگم محسن جون فرمون بده فرمون بده و جیکش در نمیاد در چه اوضاع احوالاتی بوده و انگار ایشون هم سیاحت می کرده خلاصه ما خوشحال شدیم که که رفیق عزیزمون چیزی رو "میسد" نکردند و البته فهمیدیم ااا این همه که تو مسیر کنار خیابون بودند پس مسافر مسافر هم نبودند همشون. ماجرا از همین جا شروع شد که من و محسن به این فکر افتادیم  و از اینجا به بعد مکالمه های من و محسن بود :

مهراز : اا محسن دیدی؟؟؟ من فکر کردم اینا دارن منو مسخره می کنند هی بر میگردند نگاهمون می کنند .

محسن : بچه هاا؟؟؟؟؟ یعنی چی بچه هاا؟ تا حالا از این قدر نزدیک همچین چیزی رو ندیده بودم...خیلی باحال بود

مهراز در حالی که دستش را شل کرده و پس گردنی ردیفی به محسن می نوازد : ای خاااااک تو سر من و تو... ای ای ای با ماشین و خونه ای که نه آقا بالا سر داره نه کسی هست و اختیارش دست خود آدمه خب محسن جون ...

محسن : خب آقاجون خونه که هست ماشینم که هست ما هم که هستیم خب بریم چند تا از این بچه ها رو ورداریم

مهراز: پایتم نا فرم اسااااسی فقط الان که بچه ها منتظرن ، حالا که نمیشه ، در مسیر برگشت ایشالله

محسن : آخه عزیز دلم الان 8 شبه تا ما برگردیم 11 شده دیگه تا اون موقع اوناییشون که زرنگ بودن و شامشون رو خوردن یه جای گرمی دارن تا حالا

مهراز: راست می گیا ، خوباشو دیگه تا اون موقع سوا کردن بردن ، ته دیگش هم خوردن ( در حالی که تو فکر رفته یه کم ) یعنی اگه ته دیگی هم مونده باشه از این ته دیگای زعفرونی که قلفتی از قابلمه می کنن نیست ، از این ته دیگای سوخته ته قابلمه های رویی رو دغاله

محسن : (در حالی که از شوخی های من خندش گرفته و یعنی فکر کرده شوخی بوده البته) ای باباااا چی می گی تو!!! حالت خوش نیستااا ، حالا یه شب دیگه می ریم ، اصلا می خوای بیا همین الان بریم آردی رو پیدا کنیم بگیم اینا رو ما اول پیدا کردیم

مهراز : خب تو که پایه ای منم که چهار پایه ام ،حالا پس امشب که نمیشه ، 10 روز دیگه هم که امتحانا شروع میشه  تا 8 بهمن امتحانا بعدم که پروژه ها و بعدم که عیده فروردینم که تعطیله خب بیا از الان پس یه وقتی رو واسه اردیبهشت ست کنیم دیگه

محسن در حالی که قهقه میزنه : خدا بندشو میشناخت که بهش شاخ نداد .بنده خدا منو که میشناسی دنبال این کارا نیستم و اصولا خوشم نمیاد تو هم فکر کنم همین طوری برنامه ریزی کردی که بعد چهار سال فکر میکنی هر کی کنار خیابونه مسافر هست مگر اینکه به عینه خلافشو ببینی که دیگه اون موقع عملا به کارت نمی آد

مهراز نگاه عاقل اندر سفیهی میکنه : اولا که خدا فعلا گوزنشو شناخته که بهش این 16 تا شاخ رو داده .تازشم اااوووو تو ام بابا اردی بهشت فکر کردی کیه؟ 5 ماه دیگه اردیبهشته اسکل خان

در همین لحظه مهراز و محسن خودشون رو روبروی بوف مبیبنند و در حالی که بحث رو متوقف کردند خنده کنان وارد میشن

پی نوشت : پاراگراف اول عین حقیقت است و مکالمه ها تقریبا خیالی است یعنی یک بخش هاییش ، خلاصه نمیشود که هر چیزی که گفتیم و شنیدیم و تصمیم گرفتیم منتقل کنیم یعنی یادم نمی ماند وگرنه من که با شما ها از این حرف ها نداریم